Beijing, meer dan 6 uur tijdsverschil…

Hallo lieve mensen!

Bij deze dan eindelijk mijn eerste belevenissen vanuit China…Na een perfecte vliegreis staan Ilse en ik om 08.30u lokale tijd op Beijing Airport, niet gelovend dat we dan toch eindelijk in dit immens grote en onvoorstelbare land zijn. Alles loopt op rolletjes…de mensen springen op ons af om te helpen als we ook maar even onze radeloze gezichten opzetten. Dat loopt lekker! Taxichauffeurs rennen op ons af, ATM-medewerkers vragen of ze kunnen helpen en iedereen lacht ons vriendelijk toe. “Dit moet helemaal goed komen”, zeggen we tegen elkaar.

Na een goede bak Starbucks-coffee besluiten we dat het tijd is om Beijing in te gaan. Na 1 seconde komt er een dun chinees taxi-proppertje op ons afgelopen en voor we het weten zitten we in een gare bak met 2 chinezen op de Chinese snelweg, waar met een snelheid wordt gereden variërend van 30 tot 160 km per huur en waar men toetert alsof hun leven ervan af hangt. Voor me zie ik een vaag metertje dat letterlijk uit het dashboardkastje wordt getrokken en waarop de propper-chinees zegt: “We are Legal Airport Taxi…” (Yeah right, waar is dan in hemelsnaam je bord op het dak, zoals alle taxi’s hebben??). Na een paar minuten hebben we al redelijk door dat ze ons flink af proberen te zetten. Bij aankomst van ons ‘Lonely Planet hotel’ zegt de beste chinees vriendelijk: “Ok we here, you pay Y450,-” Ok we zijn dan nog wel toeristen, maar een rit van 25 minuten kost dus zeker geen 45 euro! Met onze vriendelijke lach zeggen we dat we niet meer dan Y200,- betalen en na een beetje pijn en moeite geeft hij dan toch maar toe. Hij haalt onze koffers uit het roestblik en probeert nog: “No tip??”

Bij aankomst in het leuke hotel dat we hebben uitgezocht, blijkt het vol te zijn. Om de hoek zou een ander goed hotel zijn, “you can’t miss!” Na 2 uur, een oplichtende bromfietsbak-chinees, duizenden aangapende Chinezen, 1 vriendelijke en Engels sprekende restaurant manager verder, komen we compleet uitgeput, onder begeleiding van de restaurantknecht, hijgend bij het hotel aan die we zochten. (Later bleek dit hotel nog geen 2 minuten van het eerste te zijn…maarja we hebben in ieder geval half Beijing alvast gezien)

We besluiten om onze jetlag uit te slapen en om ’s avonds te gaan eten in het restaurant waar we zo goed geholpen waren.

De tweede dag besluiten we om niet al te laat op te staan. Dat doen we dan ook niet, maar we zijn duidelijk nog niet gewend aan de Chinese tijd…hier is het half 12, in Nederland half 5.
Fris en verward lopen we door de indrukwekkende drukte op straat. Tijd voor ontbijt. Maar waar? Na 10 minuten komen we aan bij een Chinees (ja, hoe kan het ook anders), waar ze vast nog een restje ontbijt hebben. Gelukkig krijgen we bij binnenkomst meteen de kaart in handen gedrukt en een goede pot thee geserveerd. Mooie kaart, leuke bloemen, maar helaas kan Ilse ook geen Chinees lezen en dus besluiten we onze bijbel erbij te pakken (de Lonely Planet) waarmee we uitleggen dat we ‘vegetarisch’ zijn. Het is nog net iets te vroeg voor een varkenskop of schapenhart, besluiten we, en ja hoe leg je dit anders uit?!

Na een goede bak noodles met ei en tomaat ontmoeten we bij de China World Bank Li Ling Ping. Een chinees (uiteraard) die met een stoere pet rondloopt als beveiliger. Hij spreekt redelijk Engels vergeleken met de andere Chinezen die we spreken en weet ons goed te helpen. Hij wijst ons de weg naar de Lama Tempel en geeft nog wat leuke tips. En vooruit, als dank voor de goede hulp mag hij best ons emailadres hebben! Vrienden maken gaat in rap tempo in deze miljoenenstad, merken we.

De Lama Tempel is leuk om te zien, maar slecht onderhouden. Wel zien we de 18 meter lange Boeddha die in het Guinness Book of Records staat. Indrukwekkend gemaakt, dus een paar illegale foto’s maken is vast geen probleem.

Na de Lama Tempel, gaan we voor de show even naar de tempel van Confucious, compleet zinloos…Alles in Beijing is Under Construction voor de Olympische spelen in 2008. De enige interessante dingen die we zien zijn een slap aftreksel van een standbeeld van Confucious waar de ingenieuze man niet blij van zou worden en hard werkende Chinezen die letterlijk het werk uit handen laten vallen zodra wij voorbij lopen. Ze doen niet eens hun best om te verbergen dat ze over ons praten.

Tegenover ‘Confucious Crib’ is een gezellig ‘Tea Ceremony House’, waar we heerlijke thee op traditionele wijze geserveerd krijgen en Xiao Xiao ontmoeten. Xiao Xiao ofwel Luixiao spreekt onvoorstelbaar goed Engels en ook een paar woordjes Frans en het klikt zo goed tussen ons drieën dat we besluiten haar mee uit eten te vragen nadat ze klaar is met werken. Ze laat ons een leuke eet-straat van Bejing zien waar we in een traditioneel restaurantje, wat eten betreft, voor een spotprijsje heerlijk eten. Beetje jammer dat de gaten in de muur zijn opgevuld met stukken bruin papier, de mensen wederom kijken alsof je verkleed bent als fu**ing Roodkapje, de muizen nog net niet óp tafel dansen, dat er geen toilet is en de bediening je het restaurant uitkijkt zodra je de laatste hap achter je kiezen hebt. Maar verder echt een prima vertoeven!!

Donderdag, onze derde dag in China stappen we, na 5 uurtjes slapen en met veel moeite, met de goede been het bed uit om de Verboden Stad te bezichtigen. Zeer indrukwekkend is het zeker, maar ik kan niet zeggen dat ik het echt mooi vind. Het is ontzettend slecht onderhouden en ook hier wordt veel gerenoveerd, waarschijnlijk ook voor 2008. Van de beroemde botanische tuinen is niet veel over en de paleizen worden met elkaar verbonden door grote betegelde pleinen.
Na een tijdje besluiten we om even te gaan zitten en te genieten van het Chinese mineraalwater. De ene chinees na de andere komt naast ons staan, wil mee op de foto of lacht ons vriendelijk toe, zodra ze betrapt worden op hun aanstaren. Iets later komen we Scott tegen. Een Amerikaanse jongen die een wereldreis aan het maken is en net als ons de Muur wil bezichtigen. We wisselen telefoonnummers uit en spreken af over 2 dagen samen naar de Muur te gaan.

Na 3 uur Verboden Stad houden we het voor gezien en lopen langs Tianemen Square, waar twee aardige chinezen op ons afkomen, Alison & Jason, zoals ze zichzelf noemen. Ze zijn ontzettend geïnteresseerd in ons en vragen of we wat met hen willen gaan drinken. Ilse en ik vinden dat best een prima idee, “we hebben toch dorst en moeten dezelfde kant op.”
We lopen een van de gigantische warenhuizen in, waar opeens in het niets een klein ‘theekamertje’ is. We zijn enorm enthousiast, want het ziet er heel schattig uit. Na de gebruikelijke theeceremonie en twee theetjes die we besluiten te kopen krijgen we de rekening gepresenteerd…675 Yuan per persoon!! “ WAT???” roepen Ilse en ik tegelijk uit?? “Jullie denken zeker dat we gek zijn?” Dit zou betekenen dat we voor het proeven van 8 theesoorten à drie nipjes per thee 67,5 euro moeten betalen! Opeens valt het kwartje. Onze ‘nieuwe vrienden’, Alison & Jason, werken voor dit warenhuis en proberen naïeve toeristen, zoals wij, te sjarten om veel geld te verdienen. Dit soort dingen gebeuren wel vaker in China. Ethische verantwoording bestaat volgens mij niet in het vocabulaire van veel chinezen.
We besluiten onze goede vriendin Xiao Xiao te bellen die ons vervolgens helpt. Ze praat even met het meisje van de thee die haar laatste oortje versnoept lijkt te hebben. Xiao zegt dat we niet meer dan Y 120,- p.p. moeten betalen en zegt dat we anders de politie moeten bellen. Als chinezen ergens bang voor zijn is het wel de politie. Het schijnt te werken…Ilse en ik zijn redelijk pissed en dat laten we goed merken. Ik leg Y 100,- op tafel en zeg dat we niet meer betalen en we lopen boos weg. Compleet flabbergasted kijken de oplichters ons aan maar ze durven niks te doen. Wederom een groot avontuur en een goed leermoment!

’s Avonds gaan we naar een prachtige acrobatenshow die Mr. Leo, van een minireisbureau, voor ons geregeld heeft. Zelfs met een flut-decor is het een ontzettend gave show en onvoorstelbaar wat deze chinezen allemaal met hun lichaam kunnen!

In het hotel aangekomen zijn we kapot en vallen meteen in slaap. ’s Nachts word ik om 2 uur wakker gemaakt door Ilse. “Lisette word snel wakker!” Slaapdronken vraag ik me af… “wat nú weer? ” Maar dan hoor ik het ook. We zitten beiden met ons hart in de keel op bed. Er wordt heel zacht op de deur geklopt en gerommeld. Dan horen we een walkietalkie. Is het de politie, een inbreker of wéér zo’n maffe idioot?? We halen van alles in ons hoofd. Opeens houdt het geluid op, maar we zijn zeker niet gerust gesteld. Een seconde later hetzelfde ritueel. “Zou het de politie zijn?” vraagt Ilse. “Misschien komen ze ons wel halen om dat akkefietje van vanmiddag met die thee?” “Nee dat lijkt me niet logisch”, zeg ik. We kijken onder de deur en zien nog steeds twee voeten staan. In een vlaag van verbijstering roepen we beiden: “YES what’s wrong?”. Na wat chinees gebrabbel, horen we een vrouwenstem roepen “Open the door!” “Wat is hier in godsnaam aan de hand?” zeggen we tegen elkaar. We besluiten om toch maar de deur open te doen, met de ketting er nog op. We zien een man van beveiliging staan en een vrouw van de receptie. We vertrouwen deze zaak voor geen meter! Twee vingertjes glippen langs de deur en friemelen aan de zijkant bij het slot. “Ok close the door!” Met buikkrampen van angst gaan we weer op ons bed zitten. We snappen er helemaal niks van! We voelen nog een keer aan de deur en merken dat ie niet meer op slot kan. “Ok dan maar kijken wat hier aan de hand is”, zegt Ilse. Met deo-spray als enige wapen lopen we de gang op. We zien vier mensen staan. We vragen met handen en voeten wat hier aan de hand is, waarop de beveilingskerel ons laat zien dat de deur niet goed op slot was gedaan en dat ze voor ons eigen bestwil dit aan het doen zijn. Een discussie heeft geen zin, want we kunnen elkaar nauwelijks verstaan. Maarja onze deur kan niet meer op slot…De bewaker geeft ons nogmaals een demonstratie. Eindelijk lukt het om de deur op slot te doen (wat ie volgens ons al was voor deze hele toestand..).
We zijn er nog steeds niet uit wat dit allemaal te betekenen heeft. Vreemde bedoeling om om 2uur ’s nachts dit soort lugubere praktijken te houden. We vertrouwen de mensen hier voor geen cent, maarja misschien is dit wel een van de cultuurverschillen die we niet kunnen begrijpen…Ik kan niet meer goed in slaap komen. Wederom een verstoorde nachtrust.

Om 12uur de volgende dag staan we op…we zullen de slaap wel nodig gehad hebben. We ontbijten in een restaurantje waar we wederom met de Lonely Planet duidelijk proberen te maken wat we willen eten. We vertrouwen op de keuze van de vrouw die ons helpt en krijgen vervolgens een vreemde gele derrie voorgeschoteld. We vragen ons af of het ei-soep is, maar na een hap denken we dat het toch maïspap moet voorstellen. Gewoon opeten en niet kijken naar de vreemde gelei die ertussen hangt. De zwaar opgemaakte vrouw lacht ons vriendelijk toe met haar zwartgele tanden. “Smakelijk Ilse!”

De cultuurshock laat nog wel even op zich wachten denk ik, al zijn er toch al redelijk veel irritaties. Het is gewoon níet te begrijpen dat het normaal is om je rug naar iemand te keren als je iets niet snapt of om dan maar de telefoon op de haak te gooien. Daarnaast laten die chinezen zélfs ’s nachts niet met rust…

Na 2 relaxte daagjes, die we nodig hadden vanwege de lange stapavonden, zijn we naar de beroemde Muur gegaan samen met Scott, onze Amerikaanse amigo. Erg gezellig en indrukwekkend om te zien! Het stappen is hier overigens enorm leuk! Er zijn ontzettend veel hippe clubs en geen chinezen die staan te roggelen en spugen zoals op straat, maar gewoon relaxte mensen. Bij uitzondering wordt er een glaasje drinken besteld, maar de real people nemen een mooie tafel en bestellen een goede fles spirit! Uiteraard zijn wij daar, als echte hotello’s ook niet vies van…Samen met nog een stuk of 5 andere stagiaires is het prima vertoeven in het gros van de clubs!

Na een weekje Beijing is het tijd om naar Shanghai te gaan en daar even wat sightseeing te doen. Vanavond vertrekken we met de nachttrein die er ongeveer 12 uur over doet. We hebben een eigen kamertje met soft-beds dus dat moet prima te doen zijn!

Ilse en ik hebben ontzettend veel lol samen en we lachen ons kapot om al die Chinezen hier. Echt grappige, maar lieve, gastvrije en behulpzame mensen. Daar kunnen wij saampjes nog veel puntjes aan zuigen…

Wat hebben we in de afgelopen dagen in China geleerd:

1. Ding af bij het leven
2. Geef geen fooi
3. Mocht je de weg vragen, vraag dat niet 1x maar 80x en probeer met wat statistische berekeningen de plaats van bestemming te vinden. Als ze het niet weten, sturen ze je namelijk gewoon de andere kant op.
4. Chinees motto: beter liegen dan ‘nee’ zeggen.
5. Zeg tegen iedereen vriendelijk Nihao en je krijgt alles geregeld
6. Vrienden maken gaat snel!
7. Toeristen afzetten is stoer
8. Je kunt hier goedkoop uit eten gaan, maar het kan altijd goedkoper. Gem. prijs Y 50,- (= € 5,-), maar het kan ook voor 80 cent…
9. Mensen urineren en roggelen massaal op straat
10. Het stinkt hier echt overal …zijn het de Chinezen of is het een andere smoezeligheid?
11. Beijing lijkt een grote camping, er lopen veel mensen in pyama’s en slippers op straat
12. Je kunt beter 10 jaar roken dan 1 jaar in Beijing leven
13. Als een dubieuze goed Engels sprekende Australische Dandy Chinees, genaamd Gu Tian Jue, je de weg wijst en vervolgens zegt dat ie een mooi appartement heeft om je Chinees te leren…vraag jezelf dan af of hij je de Chinese taal wil leren of de Chinese Tantra
14. Het Chinese eten geeft je niet bepaald een frisse adem, kauwgum is een must!
15. Vertrouw niet te veel Chinezen die overdreven aardig zijn…
16. Voor niets gaat de Chinese zon op…

Nou dit was dus ff een lekker lang verhaal…
Dan wil ik graag nog 1 klein dingetje zeggen. Ik heb even een heeeeeeeeeeeele goede kadotip bedacht voor mijzelf. Leuk he?? Aan de linkerkant van deze site kun je fotoruimte etc. voor mij bestellen. Dus mocht je in een gulle bui zijn, heb ik daar geen problemen mee!!

XX Liefs en ik hoop dat het met iedereen in Nederland of waar ook ter wereld net zo goed gaat als hier!