Levende garnalen op stok/1-euro kapsel &cattlemaag

Eindelijk is het weer weekend!! Dacht ik twee weken geleden wederom en denk ik eigenlijk elke week. Lekker weer doen wat we willen en weg van dit gare industrieterrein, waar vrij weinig te beleven valt. Vanwege de verbouwing moesten Lotte en ik verhuizen naar een andere kamer. Geen probleem, vonden wij, want onze nieuwe kamer was ruim 1m² groter én we hebben nu een overdekt balkon! Alsof dat nog niet genoeg is, hebben we nu ook nog een prachtig uitzicht op alle vrachtwagens, die allerlei fraaie dozen laden en lossen. Vanaf onze hotelkamer kunnen we alles in de gaten houden, ook alle vluchten, want in principe zitten we bijna op de landingsbaan.

Mijn stage is na 5 weken nog steeds niet wat ik ervan verwacht had. Het is heel moeilijk om in ons Westerse, doch Chinees ingestelde hotel iets gedaan te krijgen en om iets te leren over het echte vak. Initiatieven nemen blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want probeer elke dag maar weer iets nieuws te bedenken als je alle documenten al hebt doorgelezen en het Hotelcomputerprogramma (Fidelio) alleen nog maar echt onder de knie kunt krijgen door het zoveel mogelijk te gebruiken. De rollenspellen zijn leuk, maar niet realistisch genoeg. Het feit dat er op de Executive Floor ongeveer 3 gasten per dag komen maakt me echt knettergek en er zijn dagen dat ik kapot ga van verveling. Anyway, ik ga gewoon door met initiatieven nemen en gelukkig heeft de Chinese regering recent besloten om de boycot op www.wikipedia.org op te heffen, zodat ik ruim 60% van mijn dag kan besteden aan het vergaren van informatie over alles wat in me opkomt. Vandaag bleek er een gast “In House” te zijn uit Moldava, oftewel Moldavië. Ik was even vergeten waar dit land ook alweer precies op de wereldkaart licht maar dankzij mijn nieuwe favoriete site weet ik nu dat het een Republiek in Zuidoost-Europa is en dat het een van de armste landen is van Europa. De hoofdstad is Chisinau, het land behoorde tot 1991 tot de Sovjet-Unie en de premier heet Vladimir Voronin. Nou leuke informatie voor Triviant en goed voor de algemene kennis. En zo leer ik elke dag weer iets nieuws!

Mijn collega’s zijn overigens heel aardig en we gaan steeds leukere dingen samen doen. Vorige week hebben Emma en Jenney mij meegenomen naar Chuan Sha, een dorpje (vergeleken bij Shanghai) waar we met de lokale bus naar toe zijn gegaan. Voordat we de bus namen, gingen Jenney en ik Emma ophalen in de ‘Dormitory’. Hier verblijven de meeste collega’s die in het Ramada Pudong Airport Hotel werken. De meeste mensen wonen te ver weg om elke dag op en neer te gaan met de Stafshuttlebus of het is te gevaarlijk om dagelijks met een brommertje over de snelweg te rijden, waardoor ze genoodzaakt zijn om in de ‘Dormitory’ te overnachten. Het is best een vreemd idee dat deze mensen bijna nooit hun familie en vrienden zien, omdat ze 6 dagen in de week moeten werken voor een hongerloon, gemiddeld € 160,- per maand. Ze slapen op een grote slaapkamer waar 6 tot 12 personen in keiharde, bijna matrasloze bedden liggen. Het hele gebouw is verlicht met alles verhullende Tl-buizen. Toch was de kamer van Emma en haar ‘roomies’ best gezellig ingericht en ik heb echt respect voor de manier waarop zij elke dag weer stralend, of soms iets minder stralend, naar hun werk gaan. Ik denk dat Lotte en ik hier doodongelukkig zouden worden, dus we mogen van geluk spreken dat wij op een mooie hotelkamer zitten, die elke dag wordt schoongemaakt door de housekeeping.

Maar, we gingen dus naar Chuan Sha, wat voor mij echt downtown China is. Ik geloof dat ik de enige westerling in de stad was en al op weg naar de bus reden de mensen elkaar bijna van de sokken van verbijstering. Het leek wel alsof ik van een andere planeet kwam.
In Chuan Sha aangekomen lieten Emma en Jenney me van alles zien. De Chinese delicatessen waren volop uitgestald bij de eetkraampjes op straat; gefrituurde kippenpoten, varkens- neus, -hart, -hersens, -hoeven, -tongen, -maag en eigenlijk wel elk eetbaar lichaamsdeel van het varken, waren de populairste gerechten. Ik besloot dat het tijd werd om van de straat te gaan eten. Het is ontzettend knap hoe de mensen hier een ingebouwde barbecue uitstallen op de bagagedrager van hun fiets, lekker compact. Een Chinees kan op elke willekeurige plaats eten bereiden; op een stoeptegel, een krant, fiets of scooter, voor de Chinezen maakt het allemaal niks uit. Als het om eten gaat hebben ze opeens über-praktische ideeën, maar als het gaat om een extra bed in een kamer zetten, is het allemaal een stuk moeilijker.

Uiteindelijk heb ik een heerlijk variërend diner genoten met een soort eier-pannenkoek, noodles en hotpot (soep met groenten, vlees, vis en ingewanden). Ik heb zelfs nog een hapje van een ‘Cattle’(rund)-maag gegeten; een vrij merkwaardig en taai stuk vlees, dat niet echt smaakvol is, maar leuk om het een keer gegeten te hebben.

De afgelopen twee weken hebben we natuurlijk weer van alles meegemaakt. Aangezien ik mijn paardrij-look helemaal beu was besloot ik dat het tijd was om mijn haar zo kort te laten knippen dat er geen zwarte ruiterstrik meer in kan. Handig dat er ook een kapsalon in ons viersterrenhotel aanwezig is met een echte Chinese kapper die zijn haar net iets te vaak geföhnd heeft. Het personeel van het hotel kan zijn/haar haren voor de spotprijs van 10 Yuan, oftewel 1 euro, laten knippen. Balen dat na afloop bleek dat ik ook echt een 1-euro-kapsel had gekregen. M’n haar was wel erg kort geworden en mijn pony was redelijk scheef geknipt. Maargoed, mocht mijn stage echt niks worden, kan ik met deze coupe altijd nog in het leger gaan, dacht ik bij mijzelf, een schrale troost.
Gelukkig valt het nu allemaal best mee en heb ik mijn pony nog redelijk recht kunnen zetten met mijn eigen knipkunsten. Alles is een kwestie van wennen.

De weekenden in Shanghai zijn nog steeds ontzettend leuk. We zien heel veel, doen heel veel en eten ook heel veel verschillenden dingen. Zo bleek bij ons tweede hotpot-avontuur dat de verse garnalen op een stokje wel erg vers waren, wat betekent dat ze levend op de satéstokjes waren geregen en dat ze half levend, half bewusteloos bij ons op tafel gepresenteerd werden. Best schokkend, maar ook dit is gewoon een klein cultuurverschil. Daarnaast heb ik ook voor het eerst een echt Chinees ontbijt gegeten met heerlijke sojamelk en andere dingen die ik niet kan navertellen.

Wat echt de moeite waard is, is een brunch in het restaurant van het Radisson SAS Hotel in het centrum van Shanghai. Het restaurant ligt op de 45e verdieping van het 208 meter hoge gebouw en alsof dat nog niet appetijtelijk genoeg is, draait het ook nog 360 C per uur rond, waardoor je tijdens je etentje de hele skyline van Shanghai kunt overzien. Echt een super mooi en indrukwekkend uitzicht! Toen besefte ik pas echt hoe luxe wij hier eigenlijk leven en dat we echt heel erg bevoorrecht zijn dat we dit soort dingen kunnen meemaken, terwijl er honderdduizenden mensen een hard leven op straat lijden en moeten bedelen om in leven te blijven. Het is wel echt iets om over na te denken.

Na onze brunch hebben we een prachtige boottocht op de Huang Pu River gemaakt. Het is in China nog steeds zomer, rond de 25 C, dus heerlijk om even in het zonnetje op een boot te varen. Na de boottocht gingen we op zoek naar de bar van ijs en van de ene kant van de rivier naar de andere kant met de ‘Spacetunnel’ van Shanghai. Het leek een beetje op de vogelrok uit de Efteling, alleen ging ons karretje iets langzamer vooruit. Heel toevallig zat er een Nederlands stel in onze spaceshuttle, Jaap en Jozalien genaamd, die ons 10 minuten later meteen wilden trakteren op een lekker Paulaner biertje. Na een gezellig uurtje werden we uitgenodigd om een keer Hollandse stamppot te komen eten, wat we natuurlijk niet afslaan. Wat maken we toch een stel leuke vrienden hier! ;-)

Afgelopen weekend zijn Ilse, Lotte en ik op bezoek gegaan in Suzhou, bij Isabel en Eva, die daar in een nog niet geopend hotel stage lopen in traditionele Chinese kleding. Collega’s hadden ons aangeraden om naar de Zhou Zhèn Yúan Garden en naar Tiger Hill, ook wel Hu Qiu genoemd te gaan dus, waarom verder zoeken…Na een heerlijke tonijnsandwich en een bak Starbucks Coffee, gingen we in alle vroegte op pad, zoals altijd voorzien van een papiertje met Chinese vertalingen voor de taxichauf.

De tuin was ontzettend mooi en het was lekker weer, een goede break dus, want doordeweeks zien we nauwelijks een zonnestraal omdat het hier al heel vroeg donker wordt en we overdag moeten werken. De Pagode van de Tiger Hill was mooi om te zien, maar toen we eindelijk, mentaal voorbereid, aan onze grote klim wilden beginnen bleek dat we niet omhoog konden. Balen dus, maar ach, we waren toch al vrij vermoeid. Suzhou is veel meer China dan Shangai en een gezellige stad waar je, in tegenstelling tot in Shanghai, rustige plekjes kunt vinden en frisse lucht hebt.

De stad die je echt gezien moet hebben als je in de buurt van Shanghai bent is Zhou Zhuang, ook wel het Venetië van China genoemd. En inderdaad, het stikt er van de gondeltjes! Heel leuk om te zien en er zijn veel ateliers waar oude Chinese mannetjes nog pannen maken of waar meisjes kammetjes aan het vervaardigen zijn. Tot mijn grote verbazing waren er zelfs nog een paar vrouwen de was in de gracht aan het doen en zaten de garnalenpellers, omgeven door vliegen, op straat hun vangsten te verkopen. Het was moeilijk om de laatste te fotograferen, want voor je het weet kreeg je van een van de oude vrouwtjes een stok op je kop. Ze zullen wel niet van foto’s houden, dachten we.
Zhou Zhuang is een super indrukwekkende stad, waar we kennis maakten met het ‘echte’ leven in China. Maar ook hier is er volop tegenstrijdigheid en heeft het pittoreske, oorspronkelijke stadje plaatsgemaakt voor de snelst groeiende industrie ter wereld: het toerisme. Voordat men de stad kan binnentreden, moet er Y100,- op tafel worden gelegd en de ene souvenir-shop na de andere heeft vele inheemse ateliers verdrongen. Toch geloof ik dat een deel van de stad echt nog leeft zoals wij alleen uit boeken kennen en dat het wasritueel in de gracht geen show was. Het is ongelooflijk om dit allemaal te zien maar desalniettemin twijfelden we er wel een beetje aan of de mensen in deze stad niet toch stiekem ’s avonds hun vodden uittrekken en de oude stad verlaten, om 10 km verderop hun Maserati te pakken en naar hun villa rijden, waar ze dankzij alle gulle toeristen in een dikke Jacuzzi champagne kunnen gaan drinken.
Maar als we even later weer door een illegale taxibus naar huis worden gebracht realiseren we ons dat dit onmogelijk is. Het platteland is hier zo armoedig, dat de mensen in Zhou Zhang van rijkdom mogen spreken…Huizen met ramen zijn grote uitzonderingen.

Onze terugreis van Suzhou naar Shanghai ging per trein. De tickets zijn hier goedkoop. Voor een rit van een uur betalen we € 1,50. Helaas zit je dan wel in een overvolle trein die de NS alleen meemaken met Koninginnedag en voetbalwedstrijden. Als je een zitplaats wilt hebben moet je weken van tevoren je kaartje regelen, elke stoel heeft een nummer, dus stiekem op andermans plaats gaan zitten is een feest dat helaas niet door kan gaan, realiseerden we ons na 1 minuut.
Maar voordat we op het treinstation stonden, moesten we eerst vluchten voor de kreupele bedelaars die op een plank met wieltjes eronder voor de deur van onze taxi reden en je werkelijk niet met rust laten totdat je ze geld geeft. Het is echt verschrikkelijk hoe deze mensen erbij rijden en hoe ze hun afwijking gebruiken om geld te verdienen. Je kan het gerust misselijkmakend noemen. Af en toe wil ik een bedelaar nog best iets geven, maar deze mensen gaan echt te ver en schelden en slaan om zich heen. Ze vallen de mensen gewoon aan en zijn nog snel ook op hun karretjes. Ik vond het gewoon eng om dichtbij hen te komen, dus ik dacht: “maken dat ik wegkom”, waarop ze achter me aan karden. Aan dit soort opdringerige bedelaars dúrf ik niet eens te geld geven, want ze trekken de spullen zo uit je handen. Onvoorstelbaar!

Eenmaal in de wachtruimte op het treinstation keken we onze ogen uit. De stations zijn hier niet als in Nederland, waar iedereen netjes op het perron op de trein staat te wachten, maar iedereen moet in een wachtruimte wachten, totdat de dranghekken worden geopend zodat iedereen gestructureerd, trein voor trein, over de perrons kan lopen. Aparte bedoeling, maar het werkt best goed. Daarnaast heb ik op het treinstation kennis gemaakt met een nieuw soort toilet. Ik moest even twee keer kijken, want ik wist niet zeker of dit wel een toilet was. Het is dus een hokje waar je bij binnenkomst 90C moet draaien, zodat de deur aan de kant van een arm zit. Dan sta je op een verhoging waar een lange afvoer doorheen loopt, die je met alle andere toiletgangers deelt. Lotte vertelde me dat je dit ook in het leger zou hebben. Op deze manier kun je dus zien hoe de uitwerpselen van je buren eruit zien, want die drijven onder je door voorbij. Je moet het een keer gezien hebben denk ik.

Kortom, de afgelopen weken hebben we weer zo ontzettend veel indrukken gekregen binnen en buiten Shanghai die me nu pas echt doen realiseren dat ik in China zit…

Momenteel zit ik al weer in mijn 6e week van de 20 weken durende stage. Aan het eind van deze week ga ik eindelijk naar een andere afdeling, de Front Desk, waar het veel drukker is en waar ik veel hoop te gaan leren. Ik heb er in ieder geval veel zin in!

Kijk weer uit naar jullie berichtjes! XX en tot snel!