That's life..

Het is een cliche, maar "time flies when your havin' fun..."
Ik ben al bijna 3 maanden aan het reizen, maar het voelt alsof ik gisteren pas vertrokken ben uit Nederland. Geen dag is hetzelfde en het vrije leven is verslavend. Iedere dag wil ik alleen maar meer van de wereld ervaren en voorlopig ben ik nog niet klaar ben met dit geweldige avontuur. Hoewel het emotioneel soms best moeilijk is om afscheid te nemen van sommige mensen en plaatsen (vooral de Thaise eilanden...) krijg ik veel energie van alle nieuwe indrukken om me heen.

Na 10 dagen te hebben genoten van mijn favoriete eiland Koh Lipe bracht een reis van 36 uur per boot, bus, 2 treinen en taxi me eindelijk - via Maleisie - naar Singapore. Ondanks het feit dat mijn vlucht naar Hongkong naderde, heb ik mijn twee ongeplande dagen in het kleinste land van Zuidoost-Azie maximaal weten te besteden door met 3 kersverse vrienden een Singapore Sling in het bekende - naar sir Thomas Raffles vernoemde - hotel te drinken, te shoppen in de Bugis Street, Shiyu uit Singapore te ontmoeten en naar het beste festival van het jaar te gaan - Zoukout 2008 - om vervolgens 4uur later in het vliegtuig naar Hongkong te zitten.

De "Speciale Bestuurlijke Regio Hongkong van de Volksrepubliek China" is inderdaad, zoals velen zeggen, "a metropole where East meets West" en beiden culturen zijn dan ook sterk in het dagelijks leven aanwezig. Wat veel mensen niet weten is dat Hongkong voor 70% uit natuur bestaat en totaal zo'n 236 eilanden omvat. Ook voor mij was dit een grote verrassing en ik heb genoten van de prachtige panorama's met zijn vele contrasten.
Het scheelde niet veel of ik had voor mijzelf een slaapplekje op een krant in een donker portiekje moeten zoeken omdat naast mijn PIN-pas ook de geldopname met mijn creditcard werd geblokkeerd. Daar stond ik dus, ergens midden in Kowloon - het oude gedeelte van Hongkong tussen de noodlebars en juweliers. Teneergeslagen legde ik de vrouw van mijn guesthouse uit dat ik geen geld kon opnemen en dus ook de kamer nog niet kon betalen. Waarschijnlijk omdat ik er zo zielig en ontmoedigd uitzag had ik het geluk dat deze lieve vrouw over haar hart wilde strijken en mij 200 HK$ (20e) uit haar prive-beurs wilde lenen. Om mezelf wat op te peppen bedacht ik dat dit vast een teken was om me eraan te helpen herinneren dat ik wellicht iets minder geld moet uitgeven om ervoor te zorgen dat ik de laatste maanden van mijn reis niet daadwerkelijk op het krant hoef te slapen. Hoewel ik 2,5 dag moest wachten om weer geld op te kunnen nemen kon mijn trip naar Macau, ook wel het Las Vegas van Azie genoemd, gelukkig gewoon doorgaan dankzij mijn Franse kamergenoot Sebastien, die mij wat extra geld wilde lenen. In het vier verdiepingen tellende casino Hotel Lisboa in Macau ervaar ik dat de Russian Roulette net als alle andere spelen en gokautomaten zeer serieuze business betekent en dat ik met mijn 200 HK$ niet echt serieus word genomen vergeleken bij de tienduizenden dollars die in de vorm van munten letterlijk op de tafels worden gesmeten.
Macau is een van de dichtsbevolkte gebieden ter wereld, maar de nog sterk aanwezige Portugese invloeden op het Chinese eiland geven me, zelfs tussen alle Chinezen en casino's in, het gevoel alsof ik even in Rome of Lissabon ben beland - dichter bij huis.

Na 4 dagen Hongkong is het tijd om mijn vrienden in Shanghai te bezoeken. Tijdens de landing in Shanghai zie ik hoe het vliegtuig door de bruine laag smog vliegt die boven de stad hangt. Een moment vraag ik me af waarom ik ook alweer de geweldige en relaxte Thaise eilanden heb verlaten. Zodra ik echter de blije gezichten van Larry, Mandia en Paris zie (ex-collega's tijdens mijn stage in het Ramada Pudong Airport Hotel) besef ik weer waarom ik het zo leuk vind om hier nog eens terug te komen. Shanghai is erg veranderd na 2 jaar en hoewel het een moderne wereldstad is, kun je in de buitenwijken nog steeds het echte China ervaren waar de mensen opkijken als ze een blond iemand zien lopen. Het voor een backpacker 100-sterren tellende Holiday Inn Hotel, waar ik gratis kon verblijven dankzij mijn vriend Larry (de general manager), ligt in zo'n echte Chinese buitenwijk. Een bezoek aan de plaatstelijke kapper zorgt zodoende voor de nodige hilariteiten. Zodra ik de kapperszaak binnenloop en zingend verwelkomd word door twee meisjes die de glazen deuren opentrekken, kijkt de hele kapperszaak ("de wolk" - meer personeel dan volk) me lachend aan. Nadat ik duidelijk heb weten te maken dat ik mijn haar alleen wil laten knippen, door met mijn vingers een schaar na te doen en "only cut" heb gezegd word ik in een stoel geduwd. Twee uur, een hoofd-, nek- en schoudermassage en vier personeelsleden later sta ik weer buiten met een gestijld koppie, nadat verschillende mensen nog even snel aan mijn vreemde haar kwamen voelen. Een ervaring als deze kost slechts 2 euro en ik kan iedereen die ooit naar China gaat absoluut een haircut bij een plaatstelijke kapper aanraden.
Ik denk dat China voor mij altijd interessant zal blijven, omdat je je keer op keer kunt blijven verbazen en nieuwe dingen kunt ontdekken.
Shanghai was dus geweldig en tijdens mijn laatste bezoekje aan het Ramada hotel waar ik stage heb gelopen voelde het even alsof ik nooit was weggeweest en of ik ook hier "thuis" was. Toch ben ik blij dat ik deze fase heb afgesloten en het vanuit een andere hoek kan observeren. Want het leven in China is zwaar, zeker tijdens de financial crisis verliezen ook hier veel mensen hun baan of hebben zij een uitzichtloos toekomstbeeld. Hoe relatief makkelijk het is om voor mij rond de wereld te reizen, zo moeilijk is het voor veel Chinezen om uberhaupt in hun eigen land op vakantie te gaan - velen hebben niet eens een paspoort. Aan de ene kant merk ik dat ik mensen kan inspireren door te vertellen over de ervaringen tijdens mijn reis, maar aan de andere kant voel ik me soms ook wel ongemakkelijk dat wij in Nederland zoveel mogelijkheden en rijkdom hebben om de dingen te kunnen doen die we willen doen. Maar zoals mijn moeder mij vroeger vertelde "Het leven is niet eerlijk" en in China zeggen velen "That's life", en dat is het ook geloof ik..

Ter voorbereiding op mijn 10-uur durende vlucht naar Sydney mag ik nog een laatste keer in de interessante staff-canteen van het Ramada eten samen met Paris. Een betere voorbereiding kan ik me op dat moment niet bedenken.

Vanochtend ben ik eindelijk aangekomen in Sydney, waar het 10 uur later is dan in Nederland. Na ongeveer 5 jaar zie ik mijn nichtje Emilie weer, die hier studeert. De komende twee maanden ga ik in Australie rondzwerven en wie weet kan ik nog een klein zakcentje verdienen met fruit plukken, schapen scheren of biertjes tappen. Maar eerst is het tijd voor een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar, te beginnen in Sydney!


Ik wil iedereen een heel erg vrolijk kerstfeest wensen en vooral een gelukkig 2009!

Veel liefs,
Lisette

PS. op http://www.youtube.com/results?search_query=lisettedelater&search_type=&aq=f heb ik eindelijk wat meer filmpjes weten te plaatsen..

PS2. Mijn mobiele nummer in AUS 0061 401791892