Relaxation

Thailand is een geweldig mooi en vooral ultiem vakantieland. Na een maand van de prachtige, maar ook vermoeiende Indische cultuur te hebben gesnoven, vond ik dat het tijd was om de vele indrukken in alle relaxtheid te verwerken op een aantal bounty-eilanden met zon, zee, strand en Pad Thai.

Eenmaal in Bangkok aangekomen, oververmoeid en grieperig van de koude nachtelijke vliegreis - die ik dankzij Sheila op het nippertje had gered - was ik na 18 uur slaap klaar om deze naar horen zeggen bruisende Aziatische party-stad te verkennen.

Wat me meteen opvalt op straat is dat de mensen in Bangkok erg relaxt gekleed rondlopen en dat vrouwen een stuk vrijer in hun kledingstijl zijn dan in India. Verder verbaas ik me over het grote aantal "tokkie-toeristen" die de backpackers atmosfeer beginnen de overrulen. Wat ik echter vooral opvallend vind is de innerlijke rust die ik voel in deze miljoenenstad en ook de drukte en bevuiling op straat lijken stukken minder dan ik me heb doen laten vertellen. Naar mijn idee ben je als reiziger echter overal op voorbereid indien je een aantal dagen hebt doorgebracht in een stad als Mumbai, die bijna 2x zoveel inwoners heeft als de Thaise hoofdstad.

Zodoende was ik dus redelijk "at ease" om gezellig een paar dagen in mijn eentje door te brengen. Hoewel er veel te zien en te doen is in Bangkok, zoals een fietstocht door de natuur&backstreets, het Grand Palace, de liggende gouden Buddha, de onweerstaanbare Chatuchack market, het eten en drinken op straat en de vrolijke (soms opvallend excentrieke) Thaise bevolking, kan ik met moeite een zogenaamd "been-there-done-that"-gevoel onderdrukken. Ik merkte dat ik even genoeg had van de zoveelste Aziatische miljoenenstad en dat het tijd was om mezelf naar een wat meer paradijselijke oord te begeven: de Koh's (eilanden) in de slurf van Thailand richting Maleisie.

Echter, voordat ik naar het zuiden des lands kon vertrekken moest ik, als afgestudeerd "hotello", nog een ding doen: een bezoekje brengen aan het luxe panorama dakterras van het 5-sterren Westin Banyan Tree Hotel; een korte herbeleving van de luxe weekendjes tijdens mijn stage in Shanghai. Nippend aan mijn Irish Coffee valt het me op dat ik in deze setting waarschijnlijk de enige reiziger ben met een backpack in plaats van een Louis Vuitton tas en met mijn Thaise trekpleister-slippers en simpele kloffie lijk ik ietwat underdressed. Maar ach, wat maakt het uit als je kunt genieten van zo'n geweldig uitzicht!
Al snel raak ik in gesprek met twee vriendelijke directeuren, Puripat (Thais) en Deepak (Indisch) en voordat ik het me realiseer krijg ik hun business cards in m'n handen gedrukt en uitnodigingen in Cochin, Dubai, Bangkok en Sydney voor mijn eerstvolgende bezoek. Enige tijd later word ik in stijl afgezet bij het skytrain-station door de prive-chauf van Puripat en nadat ik, zoals gewoonlijk 100x de weg heb gevraagd naar mijn hostel, sluit ik mijn laatste avond in Bangkok met een compleet gevoel van happiness af.

Daar waar ik in India een halve dag moest uittrekken om een treinkaartje te kopen, weet ik op het Hua Lampong station in BKK binnen 5 minuten een treinkaartje te bemachtigen naar Surat Thani; een treinrit van 12 uur die goedkoper is dan 2 drankjes in het Banyan Tree Hotel. Wederom ben ik met stomheid geslagen als ik de rust en structuur op het station waarneem, waar ik voor de verandering een van de vele buitenlanders ben. Hoewel ik het geweldig vond om in India op plaatsen te komen waar zelden een toerist komt, is het ook wel prettig om zo nu en dan wat minder op te vallen door mijn non-Asian looks.
Tot mijn grote verbazing weet ik op eigen houtje de trein en de juiste coupe te vinden. Voorbereid op het ergste sta ik versteld van de luxe van de 2nd sleeper class: een grote stoel voor mij alleen, ramen, toiletpapier op de wc en zelfs een douche, iemand die mijn bed opmaakt, de menukaart die ik krijg aangeboden en de meerderheid aan toeristen in de trein.

Onderweg ontmoet ik Dieter uit Oostenrijk. Na een gezellig gesprek besluiten we de volgende dag samen naar Koh Tao te reizen aan de oostkust van van Thailand. Aangezien we 16uur op de nachtboot moeten wachten in een stad waar nix anders te doen is dan eten, besluiten we alles te eten wat de boer niet kent. Zodoende kan ik nu vertellen dat sprinkhanen, kakkerlakken, larven en andere gefrituurde insecten werkelijke delicatessen zijn waar ik graag een blokje voor om loop.

De nachtvaart blijkt iets minder kalm te verlopen dan normaal gesproken. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit zo'n heftige boottocht door zo'n harde storm ervaren. Als ik 's nachts opeens opschrik zie ik op me heen een hoop angstige en vooral zeezieke mensen. Op het moment dat ik weer wil gaan liggen zorgt een (boven)natuurlijke kracht ervoor dat mijn reddingsvest als enige voor mij op mijn matras valt en ik vraag me ernstig af of of dit soms een teken van boven is. Enkele minuten later, die nauwelijks te verdragen zijn zonder te liggen springt een van de ramen uit de boot; het heftige zeewater klotst naar binnen op de matrassen en alsof dat nog niet genoeg is valt ook de motor nog eens uit. Gelukkig weet de kapitein ons net op tijd te redden van de ondergang. Vervelend genoeg moet ik op dat moment naar de wc, waarvoor ik de slaapzaal en een stijle trap naar beneden moet overbruggen. Probeer je de meest hevig schommelende boot voor te stellen en je begrijpt dat dit niet de meest eenvoudige handeling is.

De bestemming blijkt echter de moeite waard om over naar huis te schrijven. Het knusse eiland Koh Tao is vooral geschikt om nix te doen en hoewel veel mensen het gekgenoeg moeilijk vinden om nix om handen te hebben, zou ik met gemak van deze hobby mijn beroep kunnen maken. Dagelijks ben ik dus druk aan het hobbyen: eten, drinken, zwemmen, socializen, rondvaren, beetje snorkelen en muziek luisteren. Uiteraard vergeet ik niet dat er ook gewerkt moet worden om maximaal van mijn leisure-activiteiten te kunnen genieten: kleren wassen, insmeren tegen zonnebrand, muggen en andere "wilde insecten" en sieraden maken van schelpjes en dental floss. Na 5 dagen is het tijd om een ander eiland te verkennen en samen met mijn nieuwe vrienden Amina (Nederlands), Joe (Canada) en Dieter varen we naar het beroemde eiland Koh Phi Phi aan de westkust, waar de film "the Beach" met Leonarde diCaprio is opgenomen. De Andaman Sea zorgt voor een nog mooier plaatje maar het is zonde om te zien hoe natuur en cultuur verloren gaan door het stijgende toerisme en de vluchtige wederopbouw na de tsunami in 2004. Desalniettemin is het puur genieten en volop gezelligheid met onze constant uitbreidende vriendengroep.

Het volgende eiland, Koh Lanta, blijkt een ontmoetingsplaats te zijn voor Scandinavische reuze vikingen en gezinnen. Daarnaast is de onpersoonlijke sfeer op het toch mooie eiland rede genoeg voor Amina en mij om te besluiten om linea recta naar Koh Lipe te varen. Uitkijkend op de azuurblauwe zee en de parelwitte stranden vanuit onze bamboohut op het strand weet ik dat we geen betere move hadden kunnen maken. Koh Lipe is echt een eiland met een hart en de ontspannen sfeer en leuke mensen die hier zijn maken het een bijzondere plaats waar je met gemak (zoals velen) een paar jaartjes kunt blijven rondhangen. Het leuke contact tussen de lokale Chow-li bevolking, de Thai van het vasteland, de residenten en toeristen geeft dit eiland een extra dimensie en binnen 2 dagen kennen Amina en ik zowat het hele eiland.

Van de chaos in Bangkok is in het zuiden van Thailand nauwelijks iets te merken. Aangezien ik 11 december per boot en trein via Maleisie naar Singapore reis ben ik dus ver verwijderd van alle onrust op het vasteland.

Hoewel ik erg gelukkig aan het genieten ben zit ik hier toch met een dubbel gevoel. Een paar dagen geleden is mijn lieve oma (vredig) overleden en ik vind het moeilijk om nu niet bij mijn familie in Nederland te zijn. Maar met haar op een speciale plek in mijn hart kan ik met een extra beschermengel verder reizen, op zoek naar de wereld.