Sweet & Spicey

Ik knipper een keer met mijn ogen en opeens bevind ik me in het "vrije land" waar de mensen altijd lachen: Thailand.

De maand die ik in India gespendeerd heb is werkelijk voorbij gevlogen! In de afgelopen twee weken heb ik, na mijn bezoekje aan Agra (Taj Mahal) zowel noord als zuid-India bezocht om vervolgens via Goa terug te reizen naar Mumbai, vanwaar mijn vliegtuig naar Bangkok vertrok en om gedag te zeggen tegen al mijn lieve vrienden aldaar.

Na de beregezellige drie dagen in Agra met Kirsten en Moin, die wat mij betreft de Award voor beste Ricksjaw-driver ooit mag ontvangen, valt mijn bezoek aan Mathura zachtjes uitgedrukt tegen. De tempels in stad van de Hare Krishna's blijken minder betoverend dan ik had verwacht gezien het feit dat ik op iedere heilige plek om een "special offer" van geen 200 rupees, maar 200 dollar word gevraagd. Hoewel ik erg geinteresseerd ben in het geloof van de Hare Krishna's doen de corrupte priesters er alles aan om mij een afkeer jegens hen te ontwikkelen, zeker nadat een paar van hen duidelijk andere dan religieuze intenties hebben.. Het is echter algemeen bekend in India dat sommige priesters hun religie misbruiken om vervolgens op een onethische manier geld af te troggelen van onwetende bezoekers; ik had dus kunnen weten dat dit geen plaats is voor een blonde toerist...

Ietwat teneergeslagen vertrek ik per trein naar Delhi. Geen makkelijke opgave, zo blijkt. Nadat ik honderden mensen heb geraadpleegd om ervoor te zorgen dat ik in de juiste trein beland, kom ik er na 2uur achter dat ik niet in de Superfast Express Train naar Delhi zit maar in een extreem langzame boemeltrein die niet in de hoofdstad zal stoppen. Omdat ik nog steeds controle heb over mijn eigen geluk word ik vriendelijk geholpen door een paar Indiers, waarvan een uiteindelijk een ricksjaw met me wil delen richting Delhi. Aangekomen beland ik in de meest afschuwelijke toeristische straat van de hoofdstad waar de zogenaamde backpackers en andere dubieuze toeristen, die hier duidelijk niet voor de cultuur zijn, wat mij betreft wel een heilige douche in de Ganges kunnen gebruiken.
Na drie dagen rondhangen met als hoogtepunten een etentje met de Indische Deepti (via-via vriendin) en de Lotus-tempel van de Bahai-gelovigen, ben ik blij dat ik de voor mij onaantrekkelijke stad kan verlaten voor het zuiden van India - de staat Kerala.

Op het vliegveld in Cochin ontmoet ik de Duitse Claudia en Franzi die elkaar in Mumbai hebben ontmoet. Het leven van een individuele reiziger is zeer flexibel en onverwacht te noemen en dezelfde avond nog besluiten we een kamer met z'n 3-en te delen. Tijdens ons eerste dinertje in Cochin ontmoeten we vervolgens Nikola (Bulgarije) en Adam (US) die hier tijdelijk gevestigd zijn voor hun werk. Volop gezelligheid, dus ook met hen besluiten we vrienden te worden. Op de een of andere manier hoef ik steeds weinig te plannen aangezien de beste activiteiten vanzelf door derden worden aangeleverd. Zo het geweldige (bijna prive) bezoekje aan de olifanten in Kodanad. Het wassen, knuffelen en zelfs de elephant-ride is een ervaring om nooit te vergeten! Zie foto's!

De volgende dag besluiten we met z'n vijven een houseboat af te huren waar je voor 15e p.p. een dag en een nacht de backwaters van Alleppey mag bewonderen, en 24 uur lang bediend wordt door de 3 koppen tellende bemanning. Hoewel dit een prachtige tour is, is de kanotocht in de kleinere backwaters door de inheemse dorpjes het meest indrukwekkend. Hier valt het ons op dat de mensen bijna alles met elkaar delen en privacy een onbekend fenomeen is voor de meeste bewoners in het zuiden. Kleding wassen, baden, toileteren, tanden poetsen enzovoorts wordt door alle bewoners in hun voortuin - de grachten - gedaan.

Na een zeer ontspannende boottocht besluiten Claudia en ik met z'n 2-en verder te reizen naar Chennamkary, een klein dorpje waar we het echte dorpse leven kunnen ervaren. Hoewel het guesthouse waar we in verblijven alle verwachtingen overtreft en zeer luxe is, besluiten we wat meer te integreren in het dagelijks leven door zelf een wasje te draaien in de rivier. Al soppende blijkt onze bezigheid voor veel bekijks te zorgen en door iedere langsvarende houseboat worden we toegejuicht door verontwaardigde Indische en buitenlandse toeristen. Blijkbaar zijn twee blonde in-de-rivier-wassende meisjes niet het dagelijkse straatbeeld in dit dorpje.
In het zuiden van India lijkt het alsof de mensen altijd vrolijk zijn en zeker in dit gezellige nostalgische dorpje lachen alle mensen ons vriendelijk toe. De rijstvelden die Thomas, onze gastheer, ons laat zien geven me een idyllische indruk over het dagelijks leven van de landarbeiders hier. De vrolijke gesteldheid van deze mensen blijkt achteraf ietwat gestimuleerd te zijn door de lokaal gebrouwde cocos-alcohol, maar dat mag echter niets wegnemen van de oprechte vriendelijkheid van deze mensen!

Een vier uur lange busrit door de bergen van Periyar brengen Claudia en mij vervolgens in Kumily, waar we vrienden worden met Babu. Babu weet al van kinds af aan zijn weg te vinden in de jungle en neemt ons, na een verrukkelijke lunch bij zijn familie mee naar de bossen rondom de stad. Ergens in de bossen in een natuurlijk bubbelbad vraag ik me af wat een mens nog meer nodig heeft dan een goed kampvuur en een waslijn, maar ook ieder paradijs blijkt zijn keerzijde te hebben. Babu vertelt ons over zijn en het leven van veel andere mannen in Zuid-India. Het drankprobleem dat velen van hen hebben is te wijten aan de drukkende gezinssituatie en sociale controle dat als grote last op hun schouders valt. Omgang met vrouwen is hier anders dan dat wij dat kennen en het vinden van een levenspartner wordt veelal door de ouders gedaan. Het huwelijk heeft een andere betekenis en hoewel er minder scheidingsgevallen geregistreerd zijn dan in landen uit het Westen, is het schokkend om te zien hoeveel mannen hun net-verdiende geld direct verbrassen aan alcoholische versnaperingen. In sommige steden hebben de autoriteiten daarom besloten om de liquor-shops op de eerste dag van de maand, "payment day", te sluiten en alle bars en hotels een verbod op het verkoop van alcohol op te leggen. Vraag blijft natuurlijk of dit veel mannen weerhoudt van een flinke shot rum op de eerstvolgende dag.
Babu blijkt de perfecte private tourguide voor Claudia en mij te zijn. Het lijkt of hij onze gedachten kan lezen want alle dingen waar we de dagen ervoor over gedroomd te kunnen bezoeken, laat hij ons op zijn motor zien. Zo de "tribal-people-village" waar we warm verwelkomd worden door deze vriendelijke mensen die volgens mij een beter en gezonder leven hebben dan veel stadsbewoners. Volop cocosnoten, mango's, sugar-apples, honing, melk en andere lekkernijen in de achtertuin zijn kostbaarheden waar wij in Nederland alleen maar jaloers op kunnen zijn.

Via Cochin besluiten Claudia en ik de trein te nemen naar Goa, wat volgens velen het ware paradijs en relaxoort van India is. Het spreekt voor zich dat ik dit met eigen ogen moet waarnemen, hoewel ik nog slechts 3 dagen heb om deze kleine staat te bezoeken. Zoals ik al regelmatig vermeld heb in mijn verhalen is het treinverkeer hier redelijk onbegrijpelijk en iedere keer als ik denk het mysterie te hebben onhult, beland ik wederom in een nieuwe "misery". Cochin blijkt 2 treinstations te hebben en tegen de tijd dat de trein vertrekt en we al 3x op en neer van station naar station zijn gegaan en ontelbaar veel mensen hebben geraadpleegd, blijken we op het verkeerde perron van het verkeerde station te staan. Balen natuurlijk maar gelukkig hebben onze beste vrienden in Cochin, Adam en Nikola een groot appartement tot hun beschikking, inclusief dakterras met zwembad dat ze met alle plezier met ons willen delen - ik geloof dat dit het lot voor deze avond was dus wie ben ik om me hier druk over te maken...

Goa blijkt inderdaad een prachtige (bijna vergane hippie) bestemming te zijn en ik zou hier dagen kunnen rondzwerven op de stranden, in de winkeltjes en andere bezienswaardigheden maar helaas, ik moet na 2 dagen afscheid nemen van Claudia en Goa.

Ik kan uren doorvertellen over alle plaatsen die ik gezien heb en de mensen die ik ontmoet heb, maar om een lang verhaal iets korter te maken: India is een geweldig land dat ik nooit had willen missen. Het is ongelooflijk hoeveel indruk dit land op me heeft gemaakt en ik moet zeggen dat de vele levensverhalen die de Indische mensen met me hebben gedeeld best emotioneel zijn. Eenmaal vertrokken besef ik me hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad in de dingen die ik heb meegemaakt en hoewel ik op veel lokale en de meest - naar Nederlandse begrippen - "onhygienische" plaatsen op straat heb gegeten (het beste eten!) ben ik geen een keer ziek, zwak of misselijk geweest. (Alhoewel ik een aantal keren dacht dat dit het einde van de wereld was, toen er net iets te veel pepertjes in mijn voedsel zaten.)

Kortom: een reis door India kan "spicey" zijn, maar eenmaal beland in de juiste flow kan het alleen maar erg "sweet" zijn...

Bedankt weer voor alle leuke en onverwachte berichtjes! Super leuk!


Veel liefs en tot de volgende keer!