Viva la vida!

Chile, het land met de langste kustlijn ter wereld en met de meest gevarieerde landschapsvormen die je maar kunt bedenken. Van “Atacama”, de droogste woestijn ter wereld in het noorden, tot de grote ijsvlaktes van Antarctica in het zuiden. In het westen wordt het land begrenst door de Grote Atlantische Oceaan en in het oosten rijst het reusachtige Andesgebergte op aan de grens met Argentinie, met de “Aconcagua” als hoogste gebergte van het Amerikaanse continent.

Het aantal inwoners 16.454.143 (+ min. 1 ongeregistreerde) is ongeveer gelijk aan dat van Nederland, waarvan bijna 40% in Santiago woont. Om eerlijk te zijn wist ik bij aankomst vrij weinig te vertellen over de Chileense cultuur, het land en de hoofdstad waar ik al ruim 5 maanden gesettled ben. Ik kan me nog goed herinneren wat me als eerste opviel aan Santiago toen ik hier eind maart aankwam: de gigantische hoeveelheid drogisten/apotheken die werkelijk iedere hoek van de straat regeren, de zwerfhonden, een goede hoeveelheid dronken zwervers, weinig blonde mensen maar toch meer dan gedacht, voorbij racende autos met reggeaton “pumping out of the speakers”, een goede fiesta-atmosfeer, uitgestorven straten op zondag, de verliefde stelletjes in de parken, gebrek aan goede koffie (helaas heeft Chile geen koffiecultuur), avocados op hotdogs en veel jongeren zoals jij en ik in Nederland.

Als metropool verschilt Santiago niet veel van andere grote steden en ik kan het leven hier redelijk goed vergelijken met het leven in Amsterdam. Het is moeilijk te omschrijven, maar voor mij heeft Santiago een bepaalde ambiance waardoor ik me er meer thuisvoel dan in andere wereldsteden die ik bezocht heb. De mensen zijn super aardig en vooral relaxt en de stad wordt verrijkt door de vele muzikanten, straatartiesten, kunstenaars, gezellige barretjes, restaurantjes, markten en (2e-hands)boutiques. Op cultureel gebied valt er altijd wel iets speciaals te beleven. Daarnaast zijn er veel parken en heuvels met prachtig uitzicht over de stad en niet te vergeten de omringende bergen die zowel het uitzicht als de smog adembenemend bevorderen. Op dit moment zijn de bergtoppen bedekt met een dikke laag sneeuw en op een heldere dag zijn de zonsondergangen betoverend mooi. Hoewel ik zeer te spreken ben over de panoramas van de witte bergtoppen rondom de stad ben ik minder blij met het seizoen van het jaar. Centrale verwarming is niet of nauwelijks aanwezig in huizen en gebouwen, wat dus betekent dat het binnen vaak even koud is als buiten omdat het te duur is om 24-7 een gaskacheltje in iedere kamer te laten branden. ’s Ochtends sta ik regelmatig met klappertandjes onder de douche als weer eens blijkt dat de geiser is uitgevallen, wat een ideaal moment is om mijn inmiddels redelijk gevorderde Spaanse straat-vocabulaire te oefenen. Om warm te blijven in de winter heb ik besloten dat het na 8 maanden “stilzitten” in de zon tijd werd om weer lekker te gaan fitnessen afgewisseld met wat lessen yoga en salsa dansen. Overigens was het vorige week opeens de hele week rond de 28 graden, waarna de temperatuur nu weer gedaald is tot zo’n 10 graden. Rare klimaatverschijnselen hier…
Laatst viel het me op dat mijn leventje in Santiago een redelijk georganiseerde “chaos” is en dat de dagelijkse planning me redelijk goed bevalt. Op sommige momenten had ik, in tegenstelling tot de voorgaande maanden, zelfs geen zin meer om een weekendje weg uit Santiago te gaan omdat ik dan in een ander bed moest slapen en mijn tas moest inpakken... Gelukkig is deze stemming niet lang blijven hangen want voor je het weet blijf je zonder het te weten, voor altijd plakken...

Zoals in iedere metropool zijn er extreem rijke wijken en wat minder ontwikkelde of gevaarlijke buurten, waar je beter weg kunt blijven. ’s Nachts kun je in het centrum echter met wat common-sense gewoon over straat lopen, het openbaar vervoer is goed georganiseerd, en veel leeftijdsgenoten genieten dezelfde opleiding als wij in NL, hoewel de balans wat minder evenredig is en de regering weinig sociale voorzieningen biedt. Daarnaast kun je ongeveer dezelfde spullen kopen als in ons land. Hetgeen me echter opvalt is dat Chile een ontzettend duur land is als je kijkt naar wat men verdient en wat men moet uitgeven aan dagelijks levensonderhoud. Met hetzelfde werk als recepcioniste kun je in NL na 1 uur werken bijna 3 biertjes in de kroeg kopen, hier in Santiago moet ik bijna 2 uur werken om 1 biertje te kunnen veroorloven. Voor een hamburger van een grote fastfoodketen moet ik 1 uur werken terwijl je in NL met (in verhouding) hetzelfde salaris wel 3 hamburgers kunt kopen. Nu consumeer ik bier noch hamburgers maar het leek me wel een glashelder voorbeeld van de prijs- en salarisindex in Chile. Zo zijn er redelijk wat mensen die zich afvroegen waarom ik niet gewoon in NL ga werken als ik hier in verhouding zo weinig betaald krijg, maar feitelijk heb ik het salaris van een miljonair als je alle niet geldelijke-factoren bij elkaar optelt. Dus dat is gelukkig voor iedereen weer een zorg minder.

Alweer 2 maandjes geleden moest ik een weekje op (een door de Chileense regering “verplichte”) vakantie naar Mendoza (Argentinie). Bovendien kon ik deze de trip goed combineren met een “zakenreisje”, wat de kosten ietwat kon dekken. Het zakelijke gedeelte van de trip bestond uit het bezoeken van een aantal hostels die interessant zijn om mee samen te werken. Er zijn namelijk veel reizigers die van Mendoza naar Santiago reizen of andersom – wat dus een goede uitwisseling van gasten kan opleveren. Voordat ik er erg in had kreeg ik gratis overnachtingen aangeboden en legde ik de details van het plan fijntjes uit in het Spaans tijdens een zakenlunch. Mijn voornemen was om na 3 maanden in staat te zijn normale gesprekken in het Spaans te voeren en van de een op de andere dag besefte ik dat ik dit doel redelijk bereikt had. Nog steeds heb ik iedere week overigens een priveles van 2 uur om tot een optimaal niveau te komen na een X aantal maanden.

Als je in de hotel&touristen-branche werkt heb je perfecte mogelijkheden om kosteloos allerlei plaatsen te bezoeken en aan activiteiten, zoals paardrijden of snowboarden, deel te nemen. Zo was ik laatst uitgenodigd in een ander prachtig hostel van vrienden in Los Farallones, een skigebied in de bergen rondom Santiago. Daarnaast is er aan andere kleine “zakentripjes” geen gebrek om maar niet te spreken over de te grote hoeveelheid feesten waarvoor ik word uitgenodigd. Bovendien ben ik druk met het organiseren van allerlei activiteiten zoals barbeques, luxe dinertjes en overige swingende festiviteiten.

Op dit moment ben ik ruim 5 maanden aan het werk in Hostal Providencia en het bevalt me beter dan verwacht. Hoewel ik aanvankelijk aangenomen was als receptioniste merk ik dat ik ook op sales&marketing en strategisch gebied veel kan bijdragen, wat het werk natuurlijk een stuk interessanter maakt. Die hotelschool-diploma en stage-ervaringen komen dus beter van pas dan ik had kunnen bedenken. Bovendien zie ik dingen in het hostel met de dag verbeteren en leer ik veel over het bedrijfsleven in Santiago. Een leuke bijkomstigheid is dat niet alleen mijn sociale, maar ook mijn zakelijke netwerk met de dag groeit – en dat in combinatie met de groeiende markt in Chile zorgt voor veel kansen op ondernemersgebied. Verder heb ik zeer gezellige collega’s uit dezelfde leeftijdscategorie en zowel Chileense als “buitenlandse” vrienden en dat allemaal bij elkaar opgeteld zorgt dat er dus voor dat ik me uitstekend vermaak hier! Het enige nadeel, maar tegelijkertijd een voordeel is dat ik ook in het hostel woon. Als ik me wil distancieren van mijn werk moet ik mijn vertier dus buiten de deur zoeken, maar gelukkig is er aan recreationele activiteiten geen gebrek en ben ik eigenlijk alleen thuis om te slapen (en te werken...). Daarnaast heb ik een bezoekje gehad van een vriend uit Nieuw Zeeland, Evi en Kevin en tot mijn grote verrassing van Tieme. Dus, zolang Nederland naar Chile komt hoef ik nog niet naar Nederland te gaan...

Ik heb het idee dat Chile voor veel mensen nog een vrij onbekend land is en dat was het voor mij ook tot 2 weken geleden. Het heugdelijke feit was namelijk dat ik een familiebezoekje kreeg van mijn moeder AnneMarie (oftewel Anita in het Spaans) en zus Linda. Samen met een Amerikaans-Nederlandse vriend Steve hebben we een reisje gemaakt naar een wat zuiderlijker deel van Chile waar de sneeuwstormen, regen en vulkanen ons rond de oren vlogen. Tijdens deze reis begreep ik opeens waarom Chile zo’n grote verschillen in rijkdom heeft. Meer in het zuiden is het leven op het platteland een hard en meestal zelfvoorzienend bestaan waar paarden als transportmiddel gelden en waar veel mensen nog nooit in een stad zijn geweest. Uiteraard zijn er ook gewoon dorpjes en kleinere steden in het zuiden van Chile die gewoon een supermarkt hebben zoals wij die kennen. Een problematische tendens in deze dorpen en steden is echter dat de jonge generatie naar de grotere steden trekt om daar te gaan studeren of een baan te vinden, iets wat nauwelijks mogelijk is in de kleinere woonplaatsen. Hierdoor krijgen deze plaatsen nog meer nostalgie wat voor toeristen aan de andere kant weer aantrekkelijk kan zijn.

Maargoed, aangezien het al een redelijk lange tijd geleden is dat ik iets van me heb laten horen kan ik zo nog honderden pagina’s volschrijven met verhalen over Chile – zoals de opkomende Independence Day op 18 september waarin het hele land loco wordt, de presidentiele verkiezingen in december of de vele opschuddingen en gebeurtenissen rondom de oorspronkelijke Mapuche-bevolking – maar dat zijn dingen die jullie allemaal mooi op het wereldwijdeweb kunnen lezen. Voor mij is het volgende maand weer tijd om het land te verlaten (voordat ik als “Clandestina” door het leven moet) en deze keer ga ik een tripje naar Buenos Aires maken.

Tot slot zal ik nog even “to the point” komen met de plannen voor de komende tijd waar ik na lang hersengekraak eindelijk uit ben. Santiago heeft zoals eerder gezegd ontzettend veel te bieden op zowel zakelijk als sociaal gebied en het is bijna onmogelijk om al het aanbod af te wijzen. Toch heb ik besloten dat ik vanaf half december weer als ongeorganiseerde backpacker voor een kleine 3 maanden door het leven ga. De reis zal nadat ik heel Chile heb doorgetrokken naar Bolivia, Peru, Colombia en Equador gaan, waar ik in laatstgenoemde land voor een kleine 3 maanden van plan ben vrijwilligerswerk te verrichten in een weeshuis. Voordat ik het weet is het dan alweer juli 2010 en dan ben ik toch écht van plan om weer voor onbepaalde tijd terug naar Nederland te komen.

Ik hoop dus dat iedereen zich tot die tijd goed vermaakt daaro en dat we elkaar volgend jaar weer gezellig kunnen herenigen!

Heel veel liefs en dikke kus,
Lisette ;-)