Luck is with the brave

En dat was dan Australie.... Zonder dat ik er erg in had is het opeens 2 maanden later.
Kia ora Aotearoa, oftewel Welcome New Zealand - "The land of the long white cloud" zoals de Maori's het land noemden toen ze het zo'n 1000 jaar geleden ontdekten nadat de twee eilanden 80 miljoen jaar volledig onbewoond waren. Interessant weetje dacht ik zo...

Ongeveer 1,5 week geleden rende ik 40 minuten voor vertrek het vliegveld van Sydney binnen om op het nippertje mijn vlucht naar Auckland te halen. "Same old story" zou je kunnen zeggen... Wat Sydney voor Australie is, is Auckland voor Nieuw Zeeland en beiden steden zijn dus ook niet de hoofdstad van het land... (dat is nl. Canberra & Wellington)

De laatste 2 weken in Australie heb ik samen met mijn Oostenrijkse travelmate Stefan verschillende plaatsen aan de Oost-kust bezocht, waarvan Fraser Island en Byron Bay het meest noemenswaardig zijn. Zoals ik in mijn vorige bericht al schreef, is Fraser Island (oftewel Kgari "Paradise" Island) het grootste zandeiland ter wereld en daarnaast is er eveneens een uitermate interessante flora en fauna te bezichtigen. Een belangrijke voorwaarde als je een paradijselijk eiland als deze gaat bezoeken is echter een flinke portie zonneschijn. Zo'n 300 dagen per jaar straalt de zon hier in het zuid-oosten van Queensland, aan de hemel. Hoewel ik tot nu toe altijd ongepland op de juiste tijd de juiste bestemming had uitgekozen had ik op Fraser Island helaas iets minder geluk en regende het katten en honden - zoals de Engelsen het ook wel benoemen. Februari is de regenmaand in Queensland en hoewel er meer regen valt dan in de rest van het jaar mocht ik niet klagen omdat toch nog 2 van de 3 dagen de zon op ons bolletje scheen. Hoewel het geen goedkope grap is om Fraser Island te bezoeken met een gehuurde 4WD, kan ik iedereen die er ooit in de buurt is aanraden om in ieder geval een kort bezoekje te brengen. Uren crossen over het langgerekte strand, baden in de zogenaamde Champagne pools bij de zee, vertoeven op de hagelwitte (poeder)stranden van de zoetwater meren, wegwijs worden gemaakt in de natuur door een Aborigal, kamperen in de bossen tussen de slangen, spinnen en hagedissen en ondertussen gestoken worden door 1000 muggen en horzels... Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Fraser Island is magisch mooi en de foto's zullen dat nog eens extra bevestigen.

Na 3 dagen paradijs was het echter tijd voor misschien wel de meest hedonistische bestemming van de Australische oostkust: Byron Bay. Een klein stadje met een zogenaamde "Dutch fragrance" waar de gestrande hippies, extravagante artiesten, coole surfdudes en relaxte toeristen een optimale chill-out atmosphere creeeren waar menig backpacker zich helemaal thuis voelt.
Vanzelfsprekend kon ik Australie niet verlaten zonder mijn surfskills te ontwikkelen en zodoende heb ik mijn laatste dagen doorgebracht op een surfboard, uiteraard op het strand - waar je niet vaak genoeg kan rondhangen.

Hoewel ik het reuze naar mijn zin heb gehad Down Under en geen genoeg kon krijgen van de Vegemite, Weet-Bix, Tim Tams en The Cat Empire begon ik ietwat verveeld te raken van de ontelbare "scenic lookouts" (rotsen in zee etc.) en natuurbezichtigingen aan de oostkust van het land. Daarnaast is het redelijk vermoeiend om zowat iedere dag op een andere plaats of in een ander bed te slapen. Na 5 maanden (de helft van mijn reis!) heb ik 's ochtends als ik wakker word regelmatig last van 5-seconden-geheugenverlies en moet ik even goed om me heen kijken voordat ik weet waar ik ook alweer ben.

Aangekomen in Auckland was ik dus even klaar met mijn toeristische en sociale leven en besloot ik een solitair bestaan op te bouwen zonder enige interactie met de medemens. Na 2 dagen afzondering was ik echter weer klaar om de wereld te verkennen en maakte ik snel een nieuwe reisvriendin, Michaela uit Duitsland. Samen besloten we na 4 dagen Auckland van het Noorder naar het Zuider eiland te reizen. Je kunt je natuurlijk afvragen of je jezelf een backpacker mag noemen zonder dat je een aantal (hitch-)hiking ervaringen hebt gehad. Voor mij persoonlijk was het reisleven niet compleet zonder ook deze twee bezigheden in mijn reis op te nemen. Zodoende besloten Micha en ik om liftend naar het zuiden te trekken, op afraden van velen "want ook Nieuw Zeeland wordt de laatste tijd steeds meer geconfronteerd met malle idioten die backpackers in stukjes willen hakken". Zo hebben er een aantal weken geleden zich een paar akelige incidenten voorgedaan waar twee (Nederlandse) koppels niet levend vanaf zijn gekomen. Iets wat veel Kiwi's nog vers is het geheugen ligt en wat natuurlijk erg serieus genomen moet worden. Het mag voor zich spreken dat ik het kwaad niet wil opzoeken maar zoals de mensen ook nog steeds in een vliegtuig stappen, kan ik mezelf er niet van weerhouden om het land van de kiwi's gedeeltelijk liftend te verkennen. In India las ik ergens een wijs gezegde: "Luck is with the brave" en tot nu toe kan ik me daar erg in vinden.

Na een week hitch-hiken kan ik zeggen dat het een zeer bijzondere ervaring is die ik niet zou willen missen, met name door de verschillende soorten mensen die je ontmoet, varierend van een wietrokende hippie met dreadlocks tot een lief omaatje met veel hitch-hike ervaring. Om een visuele indruk te geven van de bestuurders die ons een lift willen geven hebben we van al deze vriendelijke mensen een foto gemaakt.

In het kort zal ik een beschrijving geven hoe het leven van twee hitch-hikende meiden in NZ eruit ziet. Om te beginnen namen we de bus naar de rand van Auckland (in de stad liften is onmogelijk) om ergens dichtbij de snelweg uit te stappen. Nadat we ergens op straat een stuk karton hadden gevonden, waar we een willekeurige stad ten zuiden van Auckland op schreven, duurde het zo'n 5 minuten voordat we een lift kregen. De ervaring leert dat je met twee vrouwen erg succesvol bent en nooit langer dan 20 minuten hoeft te wachten op een volgende lift. Het meest lucratief om een lift te krijgen is om mensen, die aan het tanken zijn, een lift te vragen. Verder voelen veel mensen zich verantwoordelijk voor onze veiligheid en hoewel ze anders nooit hitch-hikers oppikken, zien wij er blijkbaar erg onschuldig en gezellig uit - lachen is een pre!
Wat ik het leukste vind aan deze manier van reizen is het feit dat je heel gemakkelijk in contact komt met de lokale bevolking, die ongelooflijk vriendelijk blijkt te zijn. Zo vond een Maori jongen ons heel aardig en bracht ons, in plaats van naar het volgende benzinestation, naar een stad zo'n 80km verder van zijn woonplaats. Verder kregen we zonder enige moeite een lift van een zeer enthousiast koppel die ons bij hen thuis uitnodigden. Ons geluk kon niet op toen bleek dat ze op een van de mooiste boerderijen ter wereld wonen met een prachtig uitzicht op het groene berg- en heuvellandschap van NZ. Omringd door fruitbomen, bloemen, vlinders, schapen, kippen, koeien, honden en hobbits realiseerde ik me opeens hoe ontzettend gelukkig het leven op het platteland een mens kan maken. Micha en ik werden uitgenodigd door Tracy en Ast voor een heerlijk diner en ze stonden erop dat we ook op hun prachtige boerderij bleven slapen. De volgende dag werden we in Norsewood, een dorp verderop, afgezet om daar een Nederlands stel (vrienden van vrienden) te ontmoeten die zo'n 20 jaar geleden naar NZ ge-emigreerd zijn. Het is ontzettend interessant en aangrijpend om de verhalen van de kiwi's en emigranten te horen - iedereen in dit land heeft nl (voor)ouders overseas. Nadat Micha en ik door onze volgende lift in weer een ander dorp werden afgezet, werden we opgepikt door de buurman van Tracy en Ast - it's a small world hier in kiwiland.

De overtocht van het noorder naar het zuider eiland maken we per ferry, om van daaruit verder te liften richting Christchurch, waar we een hippie-busje genaamd "Lucy in the Sky" hebben gehuurd met beschilderingen van The Beatles en de songtekst. Echter, de dag voordat we in CHCH moeten zijn om ons busje op te halen stranden we in een enorm gat met een kleine 300 inwoners. Hoewel de hoofdweg door dit dorp komt, lijkt het alsof de wereld hier op zijn eind loopt. Eenzaam en verlaten zitten Micha en ik op de stoep voor de supermarkt als Jason voorbij komt lopen. We raken met hem in gesprek en hij blijkt sinds een week in dit gehucht genaamd Seddon te wonen. Aangezien het liften er voor ons somber uitziet aan het eind van deze middag, nodigt Jason ons uit om bij hem thuis te crashen en 10 minuten later drinken we gezellig met zijn huisgenoten, die allemaal op een wijngaard werken, heerlijke lokale Chardonnay en champagne.
De volgende ochtend beginnen we om 8uur 's ochtends aan onze volgende hitch-hike dag. Een bijzondere ervaring opzich, want welke malloot gaat er nu op deze tijd langs de weg met zijn duimpje omhoog staan... Een uur later, nadat we door zo'n 10 voorbijgaande auto's en een paar schoolbussen zijn toe- of uitgelachen, stopt er een felblauwe truck voor paardentransport voor onze neus. Het blijkt onze lucky-day te zijn als blijkt dat we niet alleen door truckdriver Dave in Christchurch (300km verder) kunnen worden afgezet, maar dat we bovendien de kans krijgen om een extra stukje landschap te zien omdat Dave hier en daar wat paarden moet ophalen...
Kortom, het leven van een hitch-hiker is ongelooflijk verrassend en onvoorspelbaar, en met een beetje geluk en geduld kom je op de beste plaatsen en ontmoet je de leukste mensen.

Eenmaal in Christchurch beginnen Micha en ik aan een nieuw reisavontuur met ons nieuwe hippie-busje. De komende 2 weken gaan we samen over het zuidereiland rondcrossen en nog meer genieten van een van de mooiste landen ter wereld. Wie weet komen we Gandalf en Frodo ook nog ergens tegen...

;-)