Lisette in the Sky

De eerste dag met "Lucy", het hippybusje dat Michaela en ik voor 2 weken gehuurd hebben, begint goed; een wielklem voor te lang parkeren op de parkeerplaats bij de supermarkt. Negentig dollar armer maar een ervaring rijker rijden we dezelfde avond weg uit de stad Christchurch. Op zoek naar een nieuw avontuur, zoals Bassie&Adriaan het zouden benoemen.

Van dag 1 tot en met de laatste dag kan ik mijn tijd in Nieuw-Zeeland het beste omschrijven als "moments of perfection". De landschappen, op het zuider-eiland nog meer dan op het noorder-eiland, zijn werkelijk waar een streling voor je netvlies. Tijdens de roadtrip met Lucy & Micha had ik constant het gevoel alsof iemand een schilderij van bijvoorbeeld Rousseau aan de horizon had geplakt; de uitzichten zijn gewoon te mooi om waar te zijn. NZ is wat landschappen betreft een soort compacte miniatuurweergave van de wereld - zo kun je je op bepaalde plaatsen inbeelden dat je gewoon door de Hollandse polder rijdt, terwijl je een halfuur later opeens met "a mouth full teeth" 's werelds grootste ijsgletsjer in een regenwoud staat te beschouwen. De heldere sterrenhemel is ongekend - ik heb de melkweg nog nooit zo helder boven mijn bolletje gezien. In een zin zou je kunnen samenvatten dat het gras hier absoluut groener is dan bij de buren!
Maar het is niet alleen het landschap dat zo ontzettend mooi is in het land, ook de Nieuw Zeelanders a.k.a. de Kiwi's zijn geweldig! Het is opvallend hoe geinteresseerd, openhartig en gastvrij de mensen hier naar buitenlanders zijn en het lijkt alsof het dagelijkse leven er hier een stuk relaxter aan toe gaat dan in ons koude kikkerlandje. "No stress" in NZ en de meeste oudere mensen zien er dan ook nog erg fit en jong uit!

Veertien dagen lang hebben we rondgereden met het motto: "home is where we park it" en met een gouden regel: "alle hitch-hikers die op ons pad komen, moeten we een lift geven". Want als ex-lifter wil je toch iets terug geven aan de maatschappij. Omdat onze mini-campervan Lucy alle faciliteiten bood die een reiziger nodig heeft (bed, keuken en vervoer) leefden we in feite op straat, of beter gezegd - we leefden dicht bij moeder natuur. Zo konden we genieten van de vele perziken-, peren-, appels- en walnotenbomen die ons op veel plaatsen de nodige vitamientjes bezorgden. Een heerlijke levensstijl zonder luxe; als we een douche nodig hadden zwommen we in een van de vele ijskoude meren tussen de bergen en 's avonds kookten we in het donker op ons gaspitje met als enige verlichting een anti-muggenkaarsje. Daarnaast hoefde ik nooit lang na te denken wat ik die dag zou aantrekken, want het is lekker makkelijk om iedere dag in dezelfde kleren te lopen - waarom moeilijk doen als het makkelijk kan... Omdat we iedere dag lekker buiten woonden, voelden we ons desalniettemin altijd erg fris en fit.

Als je een jaartje op vakantie bent heb je naast alle drukke bezigheden tijd om een aantal hobbies te ontwikkelen en ik heb zodoende 3 nieuwe hobbies verworven: jongleren, mondharmonica spelen en skydiven. Bij de laatste denk ik eraan om professioneel skydiver te worden - niet goedkoop, maar het leukste wat ik ooit heb gedaan in de categorie "recreational activities". De sprong die ik boven Queenstown heb gemaakt (tevens de stad waar het bungeejumpen door een Nederlander is uitgevonden) was 15,000ft - de hoogste sprong ter wereld en NZ is het enige land waar een dergelijke sprong van deze hoogte legaal gedaan mag worden.

Mijn reis bestaat niet alleen maar uit zon, zee en strand maar ook uit zon, ijs en bergen. Zo heb ik een prachtige kano-tocht gedaan door het gletsjer water van de bekende Mount Cook en de zeer uitdagende en levensgevaarlijke "Franz Josef glacier walk". Op sommige plaatsen was de doorgang door het ijs zo nauw en de gaten onder mij zo diep (tot 150m) dat ik met zekerheid vast kon stellen dat deze tocht 100x gevaarlijker is dan een sprong uit een vliegtuig. Nog geen 5 minuten later toen ik samen met de 10 andere daredevils op een ijsrots op adem probeerde te komen zagen we een stuk boven ons, op een hogere rots, dat er 2 zelfstandige glacier-walkers in nood waren. Dagelijks worden en tig mensen (al dan niet levend) uit de gletsjer gehaald door trauma-helicopters. Een van deze 2 mannen heeft zo'n 3uur met een hoofdletstel vastgezeten in het ijs. Gelukkig hebben wij het er levend vanaf weten te brengen...

Hoewel ik aan de andere kant van de wereld zit kom ik onderweg veel dezelfde mensen op verschillende locaties tegen, zelfs uit het kleine Brabantse St. Oedenrode. Daarnaast leer ik ontzettend veel mensen uit ontzettend veel verschillende landen kennen en zelfs een kennismaking van een paar uurtjes kan de basis zijn voor een goede en langdurige vriendschap. Ik besteed dus ongekend veel tijd aan socializen en eerlijk gezegd kan ik er vooralsnog geen genoeg van krijgen..

Over 5 uurtjes zit ik (als het goed is) weer in het vliegtuig - op weg naar een land aan de andere kant van de Pacific Ocean: Chili. Tijd om een aardig woordje Spaans te leren. Het grappige is dat ik terug in de tijd vlieg, want ik kom op dezelfde datum (26 maart), 5 uur eerder aan. Dat komt mooi uit, want een extra dag kan ik goed gebruiken nu de tijd voorbij lijkt te vliegen...


Veel liefs,
Lisette